Απάντηση του αρχηγού των Ινδιάνων Σιάτλ στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Φραγκλίνο Πηρς (1854), ύστερα από πρόταση του τελευταίου για την αγορά Ινδιάνικης γης
Οι Ινδιάνοι Suquamish ήσαν άριστοι ψαράδες, χαράκτες, κατασκευαστές καλαθιών και κανό. Στα μέσα του 19ου αιώνα η τότε κυβέρνηση των Αμερικανών αποίκων, τους ανακοίνωσε την πρόθεσή της να αγοράσει τη γη τους και να τους μεταφέρει σε έναν άλλο τόπο για να ζήσουν. Εκείνη την εποχή αρχηγός τής φυλής Suquamish ήταν ο See-at-la, ο οποίος γεννήθηκε τό 1786 και πέθανε στις 7 Ιουνίου του 1866. Από το όνομά του πήρε τό όνομά της η πολιτεία του Σιάτλ.
Η πρόταση αυτής της αγοραπωλησίας ήταν εντελώς ξένη στις αντιλήψεις και στον τρόπο ζωής των Ινδιάνων, ο δεσμός των οποίων με τη φύση είναι ιερός και αδιάσπαστος, όπως η αδερφική αγάπη. Ο Σιάτλ εκφράζει με περηφάνια και σεβασμό στην παράδοση τον τρόπο σκέψης της φυλής του, ο οποίος διαφέρει πλήρως από τις υλικές αξίες και τον κατακτητικό πολιτισμό των λευκών.
“Ο μεγάλος αρχηγός στην Ουάσιγκτον μηνάει* πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. O μεγάλος αρχηγός μηνάει ακόμα λόγια φιλικά και καλοθέλητα. Καλοσύνη του, γιατί ξέρομε πως αυτός λίγο τη χρειάζεται αντίστοιχα τη φιλία μας. Την προσφορά του θα τη μελετήσομε, γιατί ξέρομε πως, αν δεν το πράξομε, μπορεί ο λευκός να προφτάσει με τα όπλα και να πάρει τη γη μας.
Πώς μπορείτε να αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό – τη ζέστα της γης; Για μας μοιάζει παράξενο. Η δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού ωστόσο δε μας ανήκουν. Πώς μπορείτε να τα αγοράσετε από μας; Κάθε μέρος της γης αυτής είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα, κάθε αμμούδα στις ακρογιαλιές, κάθε θολούρα στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει είναι, στη μνήμη και στην πείρα του λαού μου, ιερό.
Ξέρομε πως ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Τα μέρη της γης, το ένα με το άλλο, δεν κάνουν γι’ αυτόν διαφορά, γιατί είναι ένας ξένος που φτάνει τη νύχτα και παίρνει από τη γη όλα όσα τού χρειάζονται. Η γη δεν είναι αδερφός του, αλλά εχθρός που πρέπει να τον καταχτήσει, και αφού τον καταχτήσει, πηγαίνει παρακάτω.
Με το ταμάχι* που έχει θα καταπιεί τη γη και θα αφήσει πίσω του μια έρημο. Η όψη που παρουσιάζουν οι πολιτείες σας, κάνει κακό στα μάτια του ερυθρόδερμου. Όμως αυτό μπορεί και να συμβαίνει επειδή ο ερυθρόδερμος είναι άγριος και δεν καταλαβαίνει.
Αν αποφασίσω και δεχτώ, θα βάλω έναν όρο. Τα ζώα της γης αυτής ο λευκός θα πρέπει να τα μεταχειριστεί σαν αδέρφια του. Τι είναι ο άνθρωπος δίχως τα ζώα; Αν όλα τα ζώα φύγουν από τη μέση, ο άνθρωπος θα πεθάνει από μεγάλη εσωτερική μοναξιά, γιατί όσα συμβαίνουν στα ζώα, τα ίδια συμβαίνουν στον άνθρωπο.
Ένα ξέρομε, που μπορεί μια μέρα ο λευκός να το ανακαλύψει: ο Θεός μας είναι ο ίδιος Θεός. Μπορεί να θαρρείτε πως Εκείνος είναι δικός σας, όπως ζητάτε να γίνει δική σας η γη μας. Αλλά δεν το δυνόσαστε.* Εκείνος είναι Θεός των ανθρώπων. Και το έλεός Του μοιρασμένο απαράλλαχτα σε ερυθρόδερμους και λευκούς. Αυτή η γη Του είναι ακριβή. Όποιος τη βλάφτει, καταφρονάει το Δημιουργό της. Θα περάσουν οι λευκοί – και μπορεί μάλιστα γρηγορότερα από άλλες φυλές. Όταν μαγαρίζεις* συνέχεια το στρώμα σου, κάποια νύχτα θα πλαντάξεις από τις μαγαρισιές σου. Όταν όλα τα βουβάλια σφαχτούν, όταν όλα τα άγρια αλόγατα μερέψουν, όταν την ιερή γωνιά του δάσους τη γιομίσει το ανθρώπινο χνότο και το θέαμα των φουντωμένων λόφων το κηλιδώσουν τα σύρματα του τηλέγραφου με το βουητό τους, τότες πού να βρεις το ρουμάνι;* Πού να βρεις τον αϊτό; Και τι σημαίνει να πεις έχε γεια στο φαρί* σου και στο κυνήγι; Σημαίνει το τέλος της ζωής και την αρχή του θανάτου.
Πουθενά δε βρίσκεται μια ήσυχη γωνιά μέσα στις πολιτείες του λευκού. Πουθενά δε βρίσκεται μια γωνιά να σταθείς να ακούσεις τα φύλλα στα δέντρα την άνοιξη ή το ψιθύρισμα που κάνουν τα ζουζούνια πεταρίζοντας. Όμως μπορεί, επειδή, καταπώς είπα, είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω – μπορεί μονάχα για το λόγο αυτόν ο σαματάς* να ταράζει τα αυτιά μου. Μα τι μένει από τη ζωή, όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί τη γλυκιά φωνή που βγάνει το νυχτοπούλι ή τα συνακούσματα των βατράχων ολόγυρα σε ένα βάλτο μέσα στη νυχτιά; Ο ερυθρόδερμος προτιμάει το απαλόηχο αγέρι λαγαρισμένο* από την καταμεσήμερη βροχή ή μοσχοβολημένο με το πεύκο. Του ερυθρόδερμου του είναι ακριβός ο αγέρας, γιατί όλα τα πάντα μοιράζονται την ίδια πνοή – τα ζώα, τα δέντρα, οι άνθρωποι. Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει προσοχή στον αγέρα που ανασαίνει. Σαν ένας που χαροπολεμάει για μέρες πολλές, δεν οσμίζεται* τίποτα.
Αν ξέραμε, μπορεί να καταλαβαίναμε – αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού, τις ελπίδες που περιγράφει στα παιδιά του τις μακριές χειμωνιάτικες νύχτες, τα οράματα που ανάφτει στο μυαλό τους, ώστε ανάλογα να δέονται για την αυριανή. Αλλά εμείς είμαστε άγριοι. Μας είναι κρυφά τα όνειρα του λευκού. Και επειδή μας είναι κρυφά, θα εξακολουθήσομε το δρόμο μας. Αν τα συμφωνήσομε μαζί, θα το πράξομε, για να σιγουρέψομε τις προστατευόμενες περιοχές που μας τάξατε. Εκεί θα ζήσομε, μπορεί, τις μετρημένες μέρες μας καταπώς το θελήσομε. Όταν ο στερνός ερυθρόδερμος λείψει από τη γη, και από τη μνήμη δεν απομείνει παρά ο ίσκιος από ένα σύννεφο που ταξιδεύει στον κάμπο, οι ακρογιαλιές αυτές και τα δάση θα φυλάγουν ακόμα τα πνεύματα του λαού μου – τι* αυτή τη γη την αγαπούν, όπως το βρέφος αγαπάει το χτύπο της μητρικής καρδιάς. Αν σας την πουλήσομε τη γη μας, αγαπήστε την, καθώς την αγαπήσαμε εμείς, φροντίστε την, καθώς τη φροντίσαμε εμείς, κρατήστε ζωντανή στο λογισμό σας τη μνήμη της γης, όπως βρίσκεται τη στιγμή που την παίρνετε, και με όλη σας τη δύναμη, με όλη την τρανή μπόρεσή σας, με όλη την καρδιά σας, διατηρήστε τη για τα τέκνα σας, και αγαπήστε την, καθώς ο Θεός αγαπάει όλους μας. Ένα ξέρομε – ο Θεός σας είναι ο ίδιος Θεός. Η γη Του είναι ακριβή. Ακόμα και ο λευκός δε γίνεται να απαλλαχτεί από την κοινή μοίρα.*”
μτφρ. Ζήσιμος Λορεντζάτος
Το Βήμα, 16/1/1977
(* μηνάει: στέλνει μήνυμα, * ταμάχι: πλεονεξία,  * δεν το δυνόσαστε: δεν μπορείτε,  * μαγαρίζεις: λερώνεις,  * ρουμάνι: δάσος, * φαρί: άλογο,  * σαματάς: φασαρία,  * λαγαρισμένος: καθαρισμένος , * οσμίζεται: μυρίζει , * τι: γιατί,  * η κοινή μοίρα: εννοεί το θάνατο)



Και εδώ:




Στο http://sinevohia.gr/index.php?topic=962.0 υπάρχει η πληροφορία: Στο σχολικό βιβλίο «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» της Β\' Γυμνασίου ΟΕΔΒ, υπήρχε το Γράμμα του αρχηγού Ινδιάνικης φυλής, του Σηατλ, προς τον πρόεδρο της Αμερικής Φραγκλίνο Πήρς (1853-1857), όταν ο τελευταίος ζήτησε απο τον Σηάτλ να πουλήσει στην κυβέρνηση τη γή του. Το γράμμα μετέφρασε ο Ζήσιμος Λορεντζάτος απο την εφημερίδα τού Madras «Τhe Hindu» της 29/5/1976 και το δημοσίευσε στο «ΒΗΜΑ» στις 16 Ιανουαρίου του 1977.

Στο https://neosagon.gr/%CE%B7-%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B7-%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B5/ υπάρχει η πληροφορία: Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «Seattle Sunday Star» του Σιάτλ των ΗΠΑ στις 29 Οκτωβρίου του 1887δημοσίευσε ένα κείμενο – απο λόγο ενός ξεχωριστού ανθρώπου – απόσπασμα του οποίου αναδημοσιεύουμε

"Zarzis, Τυνησία. Σε μικρή απόσταση απο τα σύνορα με την Λιβύη, πριν απο κάποια μέρα. Υπήρχαν πόδια μέσα σε αυτά τα παπούτσια και απο πάνω, σώματα. Τώρα πια μένουν ως βαριά ίχνη του περάσματος αυτών των ανθρώπων απο την γη και τη θάλασσα, η οποία τα επιστρέφει άδεια. Τα σώματα έχουν βυθιστεί. Ο Τυνήσιος ποιητής Mohsen Lihidheb τα συγκεντρώνει στο "Μουσείο της Θάλασσας" μαζί με ο,τι άλλο απομένει απο τους μετανάστες που προσπάθησαν μάταια να φτάσουν στην Ευρώπη".

https://www.flickr.com/photos/reinh_3008/41936648944/in/photostream/
http://collectif12.org/programme/fabrique-possible-voir-recevoir-migrants/


από FBΧάρης Κουρουζίδης 16 Αυγούστου στις 1:17 μ.μ. · 


Ζευγάρι στη Βραζιλία αναγέννησε κατεστραμμένο δάσος, φυτεύοντας δέντρα για 20 χρόνια
Έχουν φυτέψει πάνω από 2 εκατομμύρια δέντρα και έχουν καταφέρει να επιστρέψουν στην περιοχή δεκάδες είδη πουλιών και ζώων.
Σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών, 129 εκατομμύρια εκτάρια δάσος, έκταση ίση με το μέγεθος της Νότιας Αφρικής έχουν χαθεί για πάντα από τη γη από το 1990. Κάθε χρόνο επίσης χάνεται σε δάσος μία περιοχή ίση με το μέγεθος του Παναμά.
Το 15% των εκπομπών αερίου του θερμοκηπίου προέρχεται από την αποψίλωση των δασών. Αμέτρητα είδη φυτών και ζώων χάνουν τον οικότοπό τους κάθε ημέρα, εξέλιξη που είναι απόλυτα καταστροφική για τον πλανήτη μας και δεν μπορούμε πολύ απλά να επιτρέψουμε να συνεχιστεί.
Τι μπορείς όμως να κάνει μπροστά στη μεγάλη καταστροφή; Μπορεί να γίνει κάτι από τον καθένα ώστε να υπάρξει διαφορά προς το καλύτερο; Ο Βραζιλιάνος φωτογράφος Sebastião Salgado και η γυναίκα του Lélia Deluiz Wanick Salgado αποφάσισαν να δείξουν πως μια μικρή ομάδα παθιασμένων και αφοσιωμένων ανθρώπων μπορεί να αντιστρέψει την αποψίλωση των δασών και να ξεκινήσει πετυχημένες προσπάθειες αναδάσωσης.
Ο Salgado είναι ένας ιδιαίτερα αναγνωρισμένος και πετυχημένος φωτογράφος, ο οποίος έχει κερδίσει κάθε σημαντικό βραβείο στο φωτορεπορτάζ και έχει κυκλοφορήσει πολλά βιβλία. Στη δεκαετία του ’90 εξουθενωμένος σωματικά και συναισθηματικά από τη γενοκτονία στη Ρουάντα, επέστρεψε στην πατρίδα του στη Βραζιλία, σε μια περιοχή που κάποτε ήταν ένα πλούσιο τροπικό δάσος. Αντικρίζοντας το θέαμα σοκαρίστηκε, καθώς η περιοχή είχε γίνει άγονη και είχε μείνει χωρίς άγρια ζωή. Παρόλα αυτά η γυναίκα του Lelia πίστευε ότι μπορούσε ο τόπος να βρει πάλι τη χαμένη του ομορφιά.
«Η γη ήταν τόσο άρρωστη όσο εγώ – τα πάντα ήταν κατεστραμμένα», δήλωσε ο Salgado στον Guardian το 2015. «Μόλις το 0,5% της γης ήταν καλυμμένο από ΄δέντρα. Τότε η σύζυγός μου είχε μια υπέροχη ιδέα να φυτεύσουμε και να ζωντανέψουμε το δάσος. Και όταν αρχίσαμε να το κάνουμε, τότε όλα τα έντομα, τα πουλά και τα ψάρια επέστρεψαν. Χάρη στην αύξηση των δέντρων, αναγεννήθηκα κι εγώ.»
Αφού εξασφάλισαν να φυτευθούν μόνο γηγενή φυτά, η περιοχή γνώρισε αξιοσημείωτη ανάπτυξη τα επόμενα 20 χρόνια. Η άγρια ζωή επέστρεψε και εκεί όπου υπήρχε θανατηφόρα σιωπή, τώρα υπάρχει μια «κακοφωνία» από καλέσματα πουλιών και ζουζουνίσματα εντόμων.
Συνολικά έχουν επιστρέψει 172 είδη πουλιών, όπως και 33 είδη θηλαστικών, 293 είδη φυτών, 15 είδη ερπετών και 15 είδη αμφίβιων. Ένα ολόκληρο οικοσύστημα ξαναχτίστηκε από το μηδέν.
Το πρότζεκτ ενέπνευσε εκατομμύρια κόσμου, καθώς έδωσε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα οικολογική δράσης που δείχνει πόσο γρήγορα το περιβάλλον μπορεί να επανέλθει με συλλογικές και μελετημένες δράσεις.

 
Και *Με πληροφορίες από boredpanda


ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ (VID)
11 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
Ενα τείχος διαφορετικό από τα άλλα χτίζεται εδώ και μία δεκαετία κάτω από τον καυτό αφρικανικό ήλιο.Εκτείνεται σε μήκος 8.000 χλμ., από τις δυτικές ακτές της Σενεγάλης έως τις ανατολικές ερημικές παραλίες του Τζιμπουτί, και στην οικοδόμησή του συμμετέχουν πάνω από 20 κυβερνήσεις της Αφρικής. Ο λόγος για το Μεγάλο Πράσινο Τείχος, μια λωρίδα πρασίνου και δενδρυλλίων ανθεκτικών στην ξηρασία, που θα διασχίζει το νότιο κομμάτι της ερήμου Σαχάρα και αποτελεί ένα από τα πιο φιλόδοξα περιβαλλοντικά προγράμματα παγκοσμίως. Με την ολοκλήρωσή του, το πράσινο τείχος θεωρείται ότι θα συμβάλει δραστικά στον περιορισμό των επιπτώσεων που επιφέρουν οι κλιματικές αλλαγές στην υποσαχάρια Αφρική και θα αποτελεί το μεγαλύτερο οικοσύστημα χλωρίδας στον πλανήτη – τρεις φορές μεγαλύτερο από τον γιγάντιο κοραλλιογενή ύφαλο της Αυστραλίας.
Την εξαιρετικά φιλόδοξη πρωτοβουλία περιβαλλοντικής αποκατάστασης εισήγαγε το 2008 η Αφρικανική Ενωση, έπειτα από αίτημα του πρώην προέδρου της Μπουρκίνα Φάσο, Τόμας Σανκάρα. Η ξηρή περιοχή στην οποία σχεδιάζεται το τείχος των δενδρυλλίων δεν ήταν πάντοτε έρημη – για δεκαετίες αποτελούσε πλούσια όαση πρασίνου, εξαιρετικά σημαντική για τη γεωργία και τις καλλιέργειες της αφρικανικής ηπείρου. Ωστόσο, η καταστροφική εξίσωση της αύξησης του πληθυσμού, της κακής διαχείρισης του εδάφους και της κλιματικής αλλαγής σταδιακά μεταμόρφωσε την περιοχή σε μια άγονη και υποβαθμισμένη λωρίδα γης. Τα προβλήματα που δημιούργησε η ερημοποίηση του εδάφους είναι αμέτρητα, από την έλλειψη τροφίμων και καθαρού νερού μέχρι και τη βία και τις διαμάχες λόγω της συρρίκνωσης των φυσικών πόρων.

Στη δεκαετία που πέρασε από τα πρώτα βήματα για τη δημιουργία του Μεγάλου Πράσινου Τοίχους, η πρωτοβουλία έχει αντιμετωπίσει ουκ ολίγες προκλήσεις, και ως αποτέλεσμα σήμερα μόλις το 15% της έκτασης έχει αποκατασταθεί. Ωστόσο, τα οφέλη έχουν αρχίσει ήδη να είναι ορατά για τις χώρες της αφρικανικής ηπείρου. Στη Νιγηρία, όπου 5 εκατομμύρια εκτάρια γης έχουν αποκατασταθεί και βρίθουν από πλούσια βλάστηση, τα κάποτε ξηρά πηγάδια είναι πλέον γεμάτα με πόσιμο νερό, ενώ στη Σενεγάλη, μία από τις φτωχότερες χώρες της Αφρικής, τα 120 εκατομμύρια στρέμματα δενδρυλλίων που φυτεύθηκαν προσφέρουν πλέον γόνιμο έδαφος για την άνθηση της γεωργίας. Ισως το πιο ενδιαφέρον αποτέλεσμα του τείχους είναι ορατό στην Αιθιοπία, όπου η δενδροφύτευση και η συντήρηση δένδρων έχουν οδηγήσει σε χιλιάδες νέες πηγές εργασίας και εισοδήματος για τους φτωχούς κατοίκους της έρημης περιοχής. Αποτελεί ίσως την καλύτερη απάντηση στο επιχείρημα πως η περιβαλλοντική προστασία δεν συνάδει με την οικονομική ανάπτυξη, που για δεκαετίες εμπόδιζε αντίστοιχες πράσινες πρωτοβουλίες.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή», το Μεγάλο Πράσινο Τείχος αναμένεται να ολοκληρωθεί μέχρι το 2030 – ωστόσο, εν μέρει έχει ήδη επιτύχει τον στόχο του: να ευαισθητοποιήσει δεκάδες κυβερνήσεις και να αποδείξει πως, παρά τα λάθη του παρελθόντος, ο άνθρωπος μπορεί να αντιστρέψει την καταστροφή που έχει προκαλέσει στο περιβάλλον.



και εδώ: http://www.enallaktikos.gr/ar49328el-perissoteres-apo-20-afrikanikes-xwres-ergazontai-gia-na-dimioyrgisoyn-to-megalo-prasino-teixos-tis-afrikis.html?fbclid=IwAR3JNAssCVLONM70TuFonWM3gTkVkKGRvd30oPDODZ5nTn9xMlRErdQknz4#.XVKjTtqL95Q.facebook

Ίσως το πιο συγκινητικό κτίσμα του Αιγαίου Πελάγους! Μικρόπυργοι όχι για να προστατέψουν τους ανθρώπους από τους κουρσάρους, αλλά για να προστατέψουν τα οπωροφόρα από τους βοριάδες του Αιγαίου και εξασφαλίσουν μια στάλα ξινού και μια τζούρα λεμονοδροσιάς.

Τόπος και περισσότερα... https://www.greekgastronomyguide.gr/item/lemonospita-folegandros/

Σχόλια
Maria Dernikou Υποκλίνομαι!!
Nikos Oikonomidis Ένα λεμονόσπιτο τότε ήταν η καλύτερη προίκα για την νύφη!!!
Dimitris Rizos Δεντρόσπιτα ... κουκούλια !
Eleni Papadimitriou Ειναι συγκινητική αυτή η φροντίδα!!!!
Κατερίνα Δωρή Υπέροχο σημείο πέρα από την Άνω Μερά...
Dimitris Douzinas Τα λένε θεμονιές
Miranda Terzopoulou Βλέποντας τα στη Φολέγανδρο σκεφτόμουν τα ιερά αρχαία δεντρόσπιτα. Ίσως κάτι κοινό, η ιερότητα πάντα περικλείει μια πρακτική ανάγκη
Γιωργος Πιττας Τι κάνεις βρε φιλενάδα....!!! τι ήταν τα αρχαία δεντρόσπιτα...εν κατέχω...ας είναι καλά το λεμονόσπιτο που μας έφερε ΦΒ κοντά..χαχαχα!
Nenela Georgele Λεμονοσπιτα λατρεια...
Nikos Rousseas Σύνηθες στη Σίκινο...
Γιωργος Πιττας Αυτό είναι το παράδοξο, επειδή είναι σύνηθες σε τέσσερα νησιά...δεν κατανοούμε την μοναδική και παγκόσμια αξία του!
Notis Koundouris εξαιρετικη αναρτηση , ευχαριστω
ΜΑΡΙΑ ΔΟΥΚΑΚΗ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΌ ....δεν το ήξερα