Περί γειωμένης τέχνης
του Γιάννη Σχίζα
H γειωμένη τέχνη
(Land Art) δικαιώνει το όνομά της μόνο ως τέχνη που δεν
είναι απογειωμένη σε ασάφειες και γενικότητες. Είναι μια τέχνη
ελευθέρας βοσκής, μακριά από τις στρούγκες των γκαλερύ και των
"μαικήνων" που ουσιαστικά ιδιωτικοποιούν τη δημιουργία και την
κρατούν εσώκλειστη στις ιδιωτικές συλλογές τους. Είναι μια τέχνη υπαίθρια, κάθε
άλλο παρά ερμητικά κλειστή - όπως κάποιες αρχαιολογικές περιοχές από τους
αρχαιολόγους. Είναι εκτεθειμένη στους καιρούς και στην αποσάθρωση,
πλην όμως δεν είναι μια δραστηριότητα του
ποδαριού ή επιπόλαια. Είναι ή μπορεί να γίνεται μια τέχνη
που δημιουργεί νέες διαστάσεις στο χώρο: Εκεί που αυτός
καταναλώνεται από συμβατικούς τουρίστες και ψιλοεξερευνητές, η Land
Art είναι σε θέση να ανθίσταται στην εντροπία και στην απομάγευση ,
συνεισφέροντας νέους πόλους ενδιαφέροντος.
Παρουσιάζω εδώ τρία
πεδία δυνατοτήτων επιτόπιας τέχνης από την πρόσφατη εμπειρία μου : Η
μια από τον άνω ρου του Αχελώου, η άλλη από το Λειβαδάκι της Φολέγανδρου, η
τρίτη από μια περιοχή πέτρινων φραγμάτων στη Σίκινο, όπου και ένας ενδιαφέρων
γεωσχηματισμός.. Θεωρώ το εγχείρημα της Σύρου (28-30 Αυγούστου) μια καλή
προπονητική και παραγωγική αφετηρία για την ομάδα του ΟΡΙΖΟΝΤΑ, και μάλιστα
σαν κάτι που θα μπορούσε να έχει συνέχεια, με νέους
χώρους και μιμητές. Πάντως θα περίμενα περισσότερη συζήτηση και
εμβάθυνση στο επίμαχο πρόβλημα μέσα σε συνθήκες δύσκολης επιβίωσης, όπου
δεσπόζει το λατινικό γνωμικά: PRIMUM VIVERE DEINDE PHILOSOPHARE(Πρώτα το ζην
και μετά το φιλοσοφείν). Και ποιό είναι αυτό; Μα φυσικά ,είναι η
όσμωση τέχνης και κοινωνίας, η ενσωμάτωση του καλλιτεχνικού πνεύματος στη
γενική παιδεία. Είναι η έξωση του ελιτισμού και των ιερατείων, είναι
η αποβολή κάθε ποιμαντορικού πνεύματος απέναντι στο "πόπολο", είναι η
συμμετοχή και η συστράτευση.
Δημοσίευμα στο:
Σάββατο, 2 Σεπτεμβρίου
2017
