«Σήμερα πληροφορήθηκα ότι υπάρχει ένας άνθρωπος του οποίου το χόμπι είναι να ανταλλάσσει πέτρες και βότσαλα μεταξύ των παραλιών σε μέρη που επισκέπτεται. Και επειδή, λόγω επαγγέλματος, πραγματοποιεί συχνά ταξίδια σε πολλά μέρη του κόσμου, είναι αρκετές οι περιπτώσεις που κάποια πέτρα βρέθηκε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την παραλία που τη φιλοξενούσε αρχικά. Για παράδειγμα, κάποτε, μια πέτρα από την παραλία Πόρτο Μαρί στο Κουρασάο βρέθηκε στην παραλία του Αγ. Ιωάννη Ρίχτη στην Αστυπάλαια. Αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ γοητείας για μια ασχολία που φαινομενικά ακροβατεί στα όρια της τέχνης (στην πραγματικότητα διατρήει ανελέητα τον εννοιολογικό πυρήνα της), ένιωσα δέος στη σκέψη ότι αυτή η ιδιότυπη δημιουργική δράση διατηρεί την αυταξία της μέσα από το γεγονός ότι δεν επιδιώκει να απευθυνθεί πουθενά. Η πέτρα που ρίχτηκε -ως σώμα ξένο- στην παραλία της Αστυπάλαιας δεν θα αναγνωρισθεί ποτέ κι από κανέναν ως το αποτέλεσμα μιας σειράς γεωλογικών διεργασιών που συνέβησαν περίπου 9.500 χιλιόμετρα μακριά. Ούτε το ταξίδι της θα φανερωθεί ποτέ. Ίσως η ίδια πέτρα να μην γίνει ποτέ ξανά αντικείμενο παρατήρησης. Είναι πιθανό ακόμη και ο ιθύνων νους αυτής της μοναδικής μετακίνησης να δυσκολευτεί να αναγνωρίσει τη συγκεκριμένη πέτρα ανάμεσα σε τόσες άλλες, λίγα μόλις λεπτά αργότερα. Και ίσως κάτι τέτοιο να τον αφήνει αδιάφορο. Το έργο του έχει ήδη ολοκληρωθεί τη στιγμή που η πέτρα πέφτει στο έδαφος. Τον φαντάζομαι να φεύγει γνωρίζοντας ότι ποτέ ξανά δεν θα είναι ικανός να αναγνωρίσει το έργο του, όσες φορές κι αν επιστρέψει στο ίδιο σημείο. Ένας δημιουργός δίχως έργο. Εκείνο όμως θα βρίσκεται πάντα εκεί. Ένα έργο δίχως δημιουργό. Και επειδή τον συγκεκριμένο άνθρωπο δεν τον γνωρίζω, σημασία δεν έχει το αν ο ίδιος θα συμφωνούσε με τις σκέψεις που μου προκάλεσε ή αν θα χαμογελούσε αναγνωρίζοντάς μου μια απόπειρα επιτηδευμένης νοηματοδότησης της δράσης του. Σημασία έχει αυτό που έγραφε ο Βανεγκέμ στην Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής: ακόμα κι ο πιο αλλοτριωμένος άνθρωπος κατέχει και αναγνωρίζει μια αναλλοίωτη πλευρά δημιουργικότητας, μια camera obscura προστατευμένη από κάθε πρόσβαση του ψεύδους και των καταναγκασμών.» Γιαννης Δασκαλακης