από FB: Κώστας Τσομπανίδης 30 Ιουλίου 2018

Ή το κάνεις το αυθαίρετο ή δεν το κάνεις...

από FB: Petros Katsakos 30 Ιουλίου 2018

H εν όψει φωτογραφία έχει κάτι το αγγελοπουλικό, όπως βεβαιώνει ο καλός φίλος Γιώργος Παπαγιαννόπουλος.… Όμως πίσω από την ακινησία του πλάνου υποβόσκει μια ένταση, που σε κάνει να λες: Όχι, η φωτογραφία μπορεί να προδίδει τα δρώμενα, σε αντίθεση με το φιλμ - που αποδίδει την κίνηση των πραγμάτων. Και μετά το καταστάλαγμα στο φιλμ, έρχεται η τελική βεβαιότητα: Αυτή τη συμφορά κανένα φιλμ δεν μπορεί να περιγράψει, γιατί είναι πολυπρόσωπη, πολυεπίπεδη, δραματική στο έπακρο.

από FB: Yiannis Schizas25 Ιουλίου 2018 · 

Το φετεινό βήμα του «Λαντάρτικου» (land art workshops) του Ορίζοντα έχει προγραμματιστεί για 22-27/8 στη Β. Εύβοια (Βασιλικά, Πολυχώραφο Ξουτκά)
https://www.facebook.com/%CE%9E%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%BA%CE…/
Σε αυτή τη χρονικότητα οι δράσεις μας στοχεύουν στο ζήτημα με την καταστροφή των καϊκιών. Έτσι, ανάμεσα σε άλλα που θα κάνουμε εκεί, προτείνεται η ρίψη μηνυμάτων στη θάλασσα – και όχι μόνο – σαν μια επίκληση στο τυχαίο και την πολυπλοκότητα για τη διάσωση.
Περιμένουμε κάθε μήνυμα – το δικό σας μήνυμα – που θα μπορούσαμε να εσωκλείσουμε στην ουτοπική αλληλογραφία μέχρι 20/8.
Για να αναδείξουμε ό,τι αγαπάμε και ό,τι μας πονάει.
Από τον Ορίζοντα Γεγονότων

από FB: ΜΑΡΙΑ ΔΟΥΚΑΚΗ Διαχειριστής · 20 Ιουλίου 2018 · 

Όχι λίγες φορές και όχι πολύ μακριά από την Αθήνα, έστεκα εκστατικός μπροστά στην γκαλερύ της φύσης, στις διαβατικές τοιχογραφίες που σπάνια κατάφερνα να διαφυλάξω –όντας κακός φωτογράφος… Μέσα σε αυτές τις ζεύξεις –χώρος + καιρός– προσλάμβανα κι εγώ τα αχανή μεγέθη του κόσμου, την υπεροχή του λεγόμενου «σύμπαντος»[10] απέναντι σε κάθε τι προσωπικό και υποκειμενικό: Προσλάμβανα αυτό που δημιουργούσε μελαγχολία και πεσιμισμό σε πολλούς, για την «αποκαρδιωτική προσωρινότητα», σύμφωνα με την έκφραση ενός ψυχαναλυτή που συνέταξε ένα υπέροχο βιβλίο για τον αστικό χώρο.[11] Για την προσωρινότητα ενός κόσμου που προοριζόταν να χαθεί μέσα σε ένα πλανητικό περίγυρο μεταβατικό, χωρίς να μας κάνει λόγω αυτής της ολικής απώλειας πιο στοχαστικούς και επιεικείς, κατά πως έλεγε ο στοχαστής Εντγκάρ Μορέν.[12] Όμως, απέστρεφα το νου μου από το γίγνεσθαι με τις «εσχατο-22 λογίες» και όλο τον πεσιμισμό που προκαλούσε, και εντρυφούσα στο φαίνεσθαι. Και μέσα από τα μικρογεγονότα και τα μικροσκηνικά της ζωής που απολάμβανα, διέβλεπα μια αόριστη σχέση με το γνωμικό ενός Ιταλού διανοούμενου σε συνέδριο στη Φλωρεντία: «Ο θεός έπλασε τη γάτα για να μπορεί ο άνθρωπος να χαϊδεύει την τίγρη».[13] Κάπως έτσι κι εγώ, μέσα από τα μικρά και προσαρμοσμένα στα μέτρα μου, μέσα από την Αττική κι όχι από τα Ιμαλάϊα, μέσα από τον Ευβοϊκό κόλπο κι όχι από τον Ειρηνικό ωκεανό, μέσω μιας γάτας που δεν ήταν τίγρης, μπορούσα να προσλαμβάνω αυτό το απείρως μεγαλύτερο, που ήταν η Ελλάδα, τα Βαλκάνια, η Ευρώπη, η γαία, το ηλιακό σύστημα, τα άγρια ζώα, το μεγαπεριβάλλον του μικροπεριβάλλοντός μας…

από FB: Yiannis Schizas18 Ιουλίου 2018 ·